Armia rosyjska pod koniec XVIII wieku była prawdopodobnie największ± i zapewne jedn± z silniejszych armii w Europie. Za panowania Katarzyny II Wielkiej (lata 1762-1796) odniosła kilka ważkich zwycięstw w toku wojen z Turcj±, wygrała wojnę z Polsk± w 1792 r. oraz walnie przyczyniła się do stłumienia insurekcji ko¶ciuszkowskiej w 1794 roku. Wiele z nich odniósł jeden z najlepszych rosyjskich wodzów w historii Rosji – Aleksander Suworow, który opierał się na szybko¶ci działania, umiejętnym manewrowaniu własnymi siłami, ale też kładł nacisk na wyszkolenie własnych wojsk. Inna sprawa, że często wygrywał dzięki przewadze własnych wojsk. Jednak ten dobry wódz zmarł w 1800 roku, a cało¶ć rosyjskiego korpusu oficerskiego raczej nie słynęła z dobrego wyszkolenia czy wysokiego poziomu profesjonalizmu. W walnych bitwach (pod Austerlitz oraz pod Frydlandem) swój negatywny wpływ na dowodzenie armi± rosyjsk± wywarł też car Aleksander I, który pod Austerlitz nie przyj±ł trafnych uwag Michaiła Kutuzowa krytykuj±cego plan bitwy, a w wyniku niesnasek i osobistych urazów nie powierzył mu dowództwa w bitwie pod Frydlandem. Wiele wskazuje również na to, że plan kampanii 1812 roku, który zakładał wci±ganie wojsk francuskich w gł±b państwa carów został opracowany ad hoc i być może nie był uwzględniany od samego pocz±tku przez rosyjskie dowództwo. S± to jednak tylko przypuszczenia. Niemniej w toku tejże kampanii najważniejszymi oficerami rosyjskimi byli chociażby Michaił Kutuzow, Matwiej Płatow czy Michaił Barclay de Tolly. W toku tej kampanii 1812 roku, przy ogromnym i decyduj±cym wsparciu „Generała Mroza”, Rosjanie wygrali, ale w toku kampanii lat 1813-1815 rosyjski korpus oficerski okazał się całkiem niezły i był w stanie w miarę umiejętnie współpracować ze swymi aliantami.
Szkolenie oficerów niższych oraz wyższych szarż w armii austriackiej zostało do¶ć znacz±co zmienione po klęskach wojny o sukcesję austriack± (1740-1748) oraz po wojnie siedmioletniej (1756-1763) – między innymi od lat 50. XVIII wieku powstawały pierwsze w Austrii akademie wojenne. Jednak pomimo teoretycznie niezłego zaplecza dydaktycznego, austriacki korpus oficerski u progu wojen z rewolucyjn± Francj± (1792-1799) oraz wojen napoleońskich (1799-1815) prezentował się nienajlepiej. W 1792 r. w armii austriackiej służyło ok. 350 generałów i 13 feldmarszałków. ¦rednia ich wieku była wysoka, a wielu z nich zawdzięczało swoje awanse koneksjom rodzinnym i dworskim intrygom, a nie zdolno¶ciom dowódczym. Wszystkie te braki skupiły się jak w soczewce w toku kampanii włoskiej lat 1796-1797, kiedy to wojska austriackie pod dowództwem feldmarszałka Wurmsera (sk±din±d całkiem niezłego dowódcy) zostały rozbite przez Francuzów w szeregu bitew – między innymi pod Castiglione (1796). Całkowit± porażk± zakończyła się także kampania 1805 roku, znaczona sromotn± klęsk± pod Austerlitz (1805). Po 1805 r. armia austriacka przeszła pewne reformy, a jednym z jej najważniejszych oficerów został arcyksi±żę Karol – prawdopodobnie najlepszy wysoki rang± oficer armii austriackiej doby wojen napoleońskich, zwycięzca chociażby spod Zurychu (I bitwa pod Zurychem, czerwiec 1799). Jednak pomimo tego, w 1809 r. znowu poniosła klęskę w bitwie pod Wagram. Po 1809 r. istotniejszymi wysokimi oficerami armii austriackiej byli chociażby Schwarzenberga czy Radetzky.
Co oprócz modelu będę potrzebować do jego sklejenia?