Alapinformációk
Termékkód | ita7026 |
Súly: | 0.09 kg |
Ean: | 8001283070263 |
Méretarány | 1:72 |
Hozzáadva a katalógushoz: | 30.10.2004 |
Címkék: | FlaK-38 PaK-35 PaK-40 |
Gyártó | Italeri |
Felelős szervezet | |
3,7 cm PaK 36 (Panzerabwehrkanone 36) to niemiecka armata przeciwpancerna kalibru 37 mm. Opracowana w 1936r. zadebiutowała bojowo w czasie hiszpanskiej wojny domowej. Jako 3,7 cm KwK 36 L45 stanowiła także uzbrojenie wczesnych modeli czołu PzKpfw III i innych pojazdów niemieckich. Pocisk wystrzelony z PaK 36 miał z odległo¶ci 500 m przebijalno¶ć pancerza ok. 30 mm (przy k±cie nachylenia pancerza 30°). Już w 1940r. w obliczu wzrastaj±cej grubo¶ci pancerzy czołgów stała się praktycznie bezużyteczna, a w czasie operacji Fall Gelb nie była w stanie przebić pancerzy takich czołgów jak Matilda Mk II, Char B1 czy Somua S-35. Pomimo tego nadal służyła w armii niemieckiej aż do czasu ataku na ZSRR kiedy okazała się całkowicie bezsilna wobec czołgów T-34. Zyskała wtedy przezwisko "Anklopf" - "kołatka". Została zast±piona armat± 5 cm PaK 38. Działo przeciwpancerne PaK 36 było jednym z najczę¶ciej używanych i najpopularniejszych dział przeciwpancernych z okresu przed II wojn± ¶wiatow±. Nieco zmieniona wersja był± produkowana w Japonii jako 37 mm Type 97, wersje eksportowe produkowano do Włoch (cannone contracarro da 37/45) oraz Holandii (37-mm Rheinmetall), a także do Zwi±zku Radzieckiego (1-K). Stanowiła także punkt wyj¶cia dla innych armat przeciwpancernych kalibru 37 mm i 45 mm. 7,5 cm PaK 40 (Panzerabwehrkanone 40, przeciwpancerne model 40) to niemiecka armata przeciwpancerna kalibru 75 mm opracowana w latach 1939-1941 i używana przez armię niemieck± w okresie II wojny swiatowej. Prace projektowe nad now± armat± przeciwpancern± 75 mm rozpoczęły się już w roku 1939, ale dopiero po inwazji na ZSRR w 1941r. i pierwszych starciach z dobrze opancerzonymi czolgami T-34 i KV zwiększono tempo prac projektowych. Pierwsze działa tego typu dostarczono do jednostek bojowych pod koniec 1941, a do 1943r. stanowiły one większo¶ć niemieckiej artylerii przeciwpancernej. Armata PaK 40 była standardowym niemieckim działem przeciwpancernym do końca wojny. Była używana także przez inne panstwa Osi, a zdobyczne egzemplarze weszły na uzbrojenie Armii Czerwonej. Po wojnie służyły w armiach Albanii, Bulgarii, Czechoslowacji, Finlandii, Rumunii i Wegier. Ł±cznie wyprodukowano około 23 000 sztuk tej broni, a dodatkowo wyprodukowano około 6000 egzemplarzy stanowi±cych uzbrojenie niemieckich niszczycieli czolgow. Armata PaK 40 stanowiła skuteczn± broń przeciwpancern± aż do końca wojny i była w stanie zniszczyć każdy czołg aliancki za wyj±tkiem ciężko opancerzonych IS-2 i M26 Pershing. Jedyn± poważniejsz± wad± PaK 40 był znaczny ciężar własny, co wymuszało używanie do transportu działa ciagnika artyleryjskiego, szczególnie na miękkim gruncie. PaK 40 wystrzeliwał pociski o masie od 3,18 do 6,8 kg. Przebijalno¶ć pancerza (0° pochylenia z 500 m) zależała od rodzaju pocisku i wynosila: 132 mm z amunicja AP; 154 mm z amunicja podkalibrowa i 90 mm z amunicja kumulacyjna. Zasieg przy ostrzale bezposrednim to ok. 1800 m a szybkostrzelnosc 14 strzalow na minute. 2 cm Fliegerabwehrkanone 38 to niemieckie holowane, automatyczne działko przeciwlotnicze kalibru 20 mm. Armata FlaK 38 powstała w zakładach Mauser poprzez przekonstruowanie starszej armaty FlaK 30. Podstawowym zadaniem konstruktorów udało się zwiększyć szybkostrzelno¶ć teoretyczn± z 280 do 420 strz/min., a także poprawić niezawodno¶ć działa. Dalsze zwiększanie szybkostrzelno¶ci było niemożliwe ponieważ armaty FlaK 30 i FlaK 38 były zasilane z 20 nabojowych magazynków pudełkowych. Armata FlaK 38 znalazła się na uzbrojeniu wojsk niemieckich pod koniec 1940r. Działania bojowe wykazały że zwiększenie szybkostrzelno¶ci zwiększyło skuteczno¶ć działek kalibru 20 mm, ale nadal jest ona niezbyt wysoka. Pociski kalibru 20 mm zawierały zbyt mało materiału wybuchowego, aby pojedyncze trafienia były w stanie poważnie uszkodzić samolot. Dlatego za konieczne uznano dalsze zwiększanie szybkostrzelno¶ci. Osi±gnięto to poprzez budowę poczwórnie sprzężonej armaty 2 cm FlaK 38. Flak 38 poza wersj± holowana był używany także jako uzbrojenie dział samobieżnych Flakpanzer I i Flakpanzer 38(t). Stał się także podstaw± do budowy przeznaczonego dla piechoty gorskiej działa przeciwlotniczego 2 cm Geb.FlaK 38. Armata FlaK 38 była broni± automatyczn± zasilan± nabojem zespolowym 20 x 139 mm. Łoże kołowe, do strzelania osadzane na trzech podno¶nikach ¶rubowych. Celownik mechaniczny.
A Flak 38 egy német vontatott 20 mm-es automata légelhárító löveg a második világháborúból. A cselekmény első prototípusait 1938-ban hozták létre, és nem sokkal ezután megkezdődött a sorozatgyártás. A maximális függőleges hatótávolság 3700 m volt, a lövedék kezdeti sebessége 900 m/s. Az elméleti tűzsebesség 420 lövés volt percenként.
A Flak 38-at a Mauser cég fejlesztette ki a Flak 30 ágyú nagy horderejű módosításaként, mindenekelőtt az elméleti tűzsebességet növelték az új ágyúban, és javították az általános mechanikai szerkezetet. Ezzel javultak a fegyver paraméterei, azonban ahogy az 1940-1941-es harci műveletek is mutatják, a Flak 38 még mindig túl kevés tűzerővel rendelkezett, amit úgy döntöttek, hogy egy négyszeres ágyú létrehozásával növelik – így alakult a 2 cm-es Flakvierling 38. Az ágyú mindkét változatát tömegesen használta a folyamatban lévő Wehrmacht a második világháborúban 1940-1945 között. Több jármű fegyverzeteként is szolgáltak, többek között: Flakpanzer 38 (t), Mobelwagen és Wirbelwind.
Német páncéltörő löveg 7,5 cm Pak 40 (7,5 cm Panzerabwehrkanone 40) a második világháborúból. Ezen az ágyún 1939-1941 között Krupp és Rheinmetall dolgozott. A kutatómunka jelentős felgyorsulása a Barbarossa hadművelet megkezdése és a német páncélosok KW-1 és T-34 harckocsik találkozása után következett be. A Pak 40-es ágyút 1941 végétől vezették be a soregységekbe. Magas paramétereinek köszönhetően a háború végéig a fő német páncéltörő ágyúvá vált. Bármely szovjet és szövetséges harckocsival képes volt tűzharcban részt venni az olyan járművek megjelenéséig, mint az IS-2, az M26 Pershing és a Centurion. Az 1941 és 1945 közötti időszakban több mint 29 000 ilyen fegyvert gyártottak (beleértve a tankrombolókra felszerelt ágyúkat is). Legfőbb hátránya a viszonylag nagy tömeg volt, ami miatt a szállításához tüzérségi traktort kellett használni. A lőszer széles választéka miatt gyakran használták terepágyúként. A lövedékek súlya 4,1 kg és 6,8 kg között változott. Műszaki adatok: kaliber: 75 mm, tömeg: 1425 kg, kezdeti sebesség: 930 m/s (alkalibrú héj), tűzsebesség: 14 lövés / perc. A háború után a Pak 40 fegyvert többek között a hadseregben használták. Albánia, Bulgária, Csehszlovákia, Finnország, Románia és Magyarország.
Hiba a leírásban? Jelezd számunkra
...