MiniArt 37053 Soviet Tank Crew 1950s

W chwili zakończenie II wojny światowej Armia Czerwona, która niebawem (w 1946 r.) zostanie przemianowana na Armię Radziecką, posiadała ok. 9,8 miliona ludzi sformowanych w ok. 500 dywizji różnego typu. Liczba ta została stosunkowo szybko zredukowana, jednak w okresie Zimnej Wojny (1945-1991) liczebność całości radzieckich sił zbrojnych wahała się od ok. 2,8 do ok. 5,3 miliona ludzi. W połowie lat 80. XX wieku, a zatem w toku wojny w Afganistanie, radzieckie wojska lądowe liczyły ok. 210 dywizji, z czego aż ok. 40-50 dywizji stanowiły dywizje pancerne (w radzieckiej nomenklaturze – dywizje czołgowe), złożone z żołnierzy poborowych. Dywizja pancerna liczyła trzy pułki czołgów, jeden pułk piechoty zmechanizowanej, pułk artylerii samobieżnej oraz liczne jednostki wsparcia. Wśród tych ostatnich między innymi: jednostki saperskie, łączności czy rozpoznania chemicznego oraz silne pododdziały obrony przeciwlotniczej. Podstawowym uzbrojeniem sowieckiej dywizji pancernej były rzecz jasna czołgi. Wśród nich można wskazać tak udane konstrukcje jak T-54/T-55, T-72 czy T-80, które często w chwili wprowadzania do linii były bardzo nowoczesnymi maszynami. Warto też pamiętać o skomplikowanym, ale wysoce innowacyjnym T-64, który nigdy nie był eksportowany – nawet do krajów Układu Warszawskiego. Przyjmuje się, że ok. 1990 r. w Armii Radzieckiej znajdowało się ok. 55.000 różnego typu czołgów w różnym stanie technicznym i gotowości mobilizacyjnej. Warto dodać, że sowieckie  dywizje pancerne w toku Zimnej Wojny były szkolone przede wszystkim do pełnoskalowego konfliktu z NATO, a za najbardziej prawdopodobny rejon działań uznawano Europę Zachodnią. W takim konflikcie zakładano, że postępy dywizji czołgowej będą wynosić od 80 do 100 kilometrów w ciągu pierwszych 3 dni operacji.

Co oprócz modelu będę potrzebować do jego sklejenia?